Henk, bij veel MHC’ers vooral bekend als ‘die man in een regenjas die zoveel wedstrijden fluit’, voor de Rapidity-leden een kleurrijke vent die absoluut niet met één specifieke kreet kon worden getypeerd. Een auto-ongeluk in 1990 was in alle opzichten bepalend voor zijn leven. Tot die tijd een ras ondernemer met eigen slagerijen en groothandel in vlees, vanaf dat fatale moment gedwongen verder te moeten leven met een fysieke beperking en gewenning aan een steeds kleiner wordende wereld.

Als keeper van Heren 1 in de zestiger jaren van de vorige eeuw was hij bij tegenstanders vooral bekend als iemand ‘die voor d’n duvel niet bang was’. Luidruchtig zijn achterhoede dirigeren, onvervaard ingrijpen om zijn doel schoon te houden, een bikkel tijdens de wedstrijd, een loyale vriend voor allen nadien en natuurlijk de vervoerder van de springlevende bok ‘Bas’, de teammascotte. Omstreeks 1967 merkte hij dat de fysieke consequenties van zijn sportieve beleving te veel eisten. Hockey op een lager pitje of in een lager team zat er met zijn karakter niet in. Hij werd coach van dames 1, bleef dat maar liefst 15 jaar en realiseerde op alle zuidelijke hockeyvelden in deze periode talrijke vriendschappelijke contacten en een enorme waardering.

Niet alleen elders. Vooral binnen het team profileerde Henk zich als iemand die alles coördineerde wat met hockey te maken had en veel meer nog als een baken van helpdesk bij alle problemen die jonge meiden bij hun studie, werk of op welk gebied dan ook tegenkwamen. De groep aanduiden als meiden of vrouwen kwam in zijn vocabulaire echter niet voor. Henk sprak altijd over ‘mijn maagden’ ook waar duidelijke bewijzen als huwelijken, kinderen en levenswijze het tegendeel aantoonden. Als iemand van het team ging verhuizen zorgde hij voor vervoer, hij wist altijd wel een coupon kamertapijt voor niks of weinig te ritselen, hij concurreerde met banken voor renteloze leningen en creëerde een verbinding binnen het team met vertrouwen en enthousiasme.

Een traditionele personenauto ging aan zijn blikveld volledig voorbij. Weliswaar geen splinternieuwe, maar hij verraste familie, vrienden en team regelmatig met een occasion in de superklasse zoals Citroën ID Pallas, Renault Alpine, Jaguar E-type en Chevrolet Camaro. Bij deze laatste was in korte tijd het hele dashboard een open boek voor hem, met uitzondering van het metertje dat alleen maar erg snel terugliep: inderdaad, de tankinhoud! Het was voor velen een feest om met Henk mee te rijden naar een uitwedstrijd. Je had een dag later echt ‘iets’ te vertellen binnen je omgeving.

In 1982 werd op het een jaar eerder in gebruik genomen kunstgrasveld afscheid genomen van Henk als coach van dames 1. Natuurlijk niet met de gebruikelijke speeches, maar tijdens een gevecht met toenmalig boks professional Mike Krol in een speciaal daarvoor aangelegde ring. Enkele sympathieke tikjes van Mike hadden voor Henk wel de uitwerking van een technische knock-out. Hij vergat de pijn al snel toen voorzitter Martin Smulders bekend maakte dat hij vanwege zijn vele en langdurige verdiensten voor Hockeyclub Rapidity werd benoemd tot erelid. Terecht!

Henk was niet de man voor een rustig gesprek. Hij gebruikte alle voorkomende superlatieven in een variatie van waardering tot verontwaardiging. De naam van zijn woonhuis ‘Carpe Diem’ (Pluk de dag) was 24/7 op hem van toepassing. Tot die dag in 1991. Niet alleen een langdurige opname in het ziekenhuis na een auto-ongeluk volgde, de nadelige gevolgen voor zijn optimistische levenshouding namen geleidelijk toe. Waar mogelijk bleef hij actief voor hockey binnen die grote vriendenclub als supporter en als scheidrechter. Zijn sterke lijf werd helaas meer en meer afhankelijk, desondanks bereikte hij een hoge leeftijd.

Gedurende 31 jaar was er die stille kracht op de achtergrond die dag in dag uit werd geconfronteerd met de toenemende consequenties van zijn auto-ongeluk. Reina, die zonder externe zorg- en hulpdiensten alleen alles regelde waardoor Henk zoveel mogelijk zijn dagindeling kon beleven. Een taak die elke dag veel uren vergde, elk jaar zwaarder werd en door ieder die dit van nabij heeft meegemaakt enorm wordt gerespecteerd. Dankjewel Reina van al die hockeyvrienden waarvoor Henk veel heeft betekend.

Henk heeft zijn rust gekregen. Met veel plezier zullen we hem herinneren als een goeie, gastvrije vriend en als die extroverte persoonlijkheid die het leven in zijn omgeving wat uitbundiger inkleurde.